Zdaniem BCC propozycje przedstawione w projekcie, w tym m.in. zwiększenia roli POZ są krokiem w dobrym kierunku.
Propozycje zasługujące na poparcie dotyczą m.in.:
1. Uregulowania funkcjonowania POZ w jednej ustawie w miejsce dotychczasowych regulacji zawartych w kilku aktach prawnych o zróżnicowanej randze.
2. Wzmocnienia pozycji lekarza rodzinnego, ustanawiając go koordynatorem w ramach reformowanego systemu opieki nad pacjentem.
3. Planowanej zmiany systemu kształcenia w dziedzinie medycyny rodzinnej, umożliwiającej uzyskanie właściwych kompetencji lekarzom POZ, pielęgniarkom POZ i położnym POZ pracującym obecnie w POZ.
Uwagi szczegółowe BCC:
1. Jest to ważny projekt systemowy. Rozważenia wymaga powołanie, bez dodatkowych kosztów administracyjno-biurowych, pełnomocnika rządu ds. koordynowanej POZ, przypisując ten zakres czynności jednemu z obecnych sekretarzy/podsekretarzy stanu w Ministerstwie Zdrowia.
2. Skład Zespołu POZ: lekarz POZ, pielęgniarka POZ i położna POZ z udziałem dietetyka:
- Prace Zespołu POZ powinni wspierać także inni wykwalifikowani pracownicy medyczni o szczegółowo zdefiniowanych kompetencjach. Nie budzi żadnych wątpliwości, że ze względu na posiadane kompetencje, Zespołem POZ powinien kierować lekarz POZ.
- Zespół POZ powinien ustawowo otrzymać skuteczne narzędzia (regulacje prawne i instrumenty finansowe) do realizacji polityki zdrowotnej dotyczącej obszaru nie tylko jego działania, ale szerokorozumianego zdrowia publicznego.
- Precyzyjnego określenia wymaga rola lekarza POZ i całego Zespołu POZ w systemie zdrowia publicznego, określonego w ustawie z 11 września 2015 r. o zdrowiu publicznym oraz opisanym w Narodowym Programie Zdrowia.
- Do POZ należy zbliżyć specjalistykę z zakresu psychiatrii i psychologii. Słabością obecnego stanu jest brak współpracy POZ z systemem opieki nad chorymi psychicznie. W projekcie brakuje zapewnienia profesjonalnej pomocy w sytuacjach kryzysowych na pograniczu schorzeń psychiatrycznych.
- Integracja i wzmocnienie pracy zespołowej: lekarza POZ, pielęgniarki POZ, położnej POZ musi być zagwarantowane ustawowo. Nie może ograniczać ich samodzielności oraz możliwości odrębnego kontraktowania świadczeń w POZ.
- W celu uniknięcia konfliktu kompetencyjnego, koniecznym jest ustawowe określenie koordynacyjnej roli lekarza POZ. Należy doprecyzować regulacje współpracy POZ z innymi podmiotami ochrony zdrowia oraz określić miejsce lekarza POZ w stosunku do ambulatoryjnej opieki specjalistycznej (AOS) i szpitali.
- Jest potrzeba usprawnienia przepływu informacji do lekarza POZ od innych świadczeniodawców. Szczególnie o pacjentach wypisanych ze szpitala i wymagających kontynuowania opieki medycznej w domu.
- Dla sprawnego i skutecznego działania całego Zespołu POZ i poszczególnych jego członków konieczne jest ograniczenie biurokracji i kontroli , zmniejszenie nadmiernej dublującej się sprawozdawczości oraz zminimalizowanie ilości administracyjnych procedur.
- Przed Zespołem POZ stoi nierealne do wykonania zadnie koordynacji kontaktów w zakresie profilaktyki zdrowia uczniów i przedszkolaków z dyrektorami i nauczycielami szkól oraz przedszkoli.
3. Problem kadr POZ:
- Ograniczone zasoby kadrowe wśród lekarzy POZ, a także pielęgniarek POZ i położnych POZ, powodują konieczność wprowadzania nowych form kształcenia podyplomowego oraz szkolenia i doskonalenia zawodowego obecnie pracujących w POZ.
- Ustawowo należy zapewnić warunki finansowego wsparcia programów rozwoju i doskonalenia zawodowego kadry POZ. W procesie kształcenia i doskonalenia zawodowego należy uwzględnić także niemedycznych pracowników POZ. Brak systemu w tym zakresie jest słabością stanu obecnego.
4. Określenia wymagają zasady współpracy lekarzy POZ z lekarzami medycyny pracy w zakresie ochrony zdrowia pracowników. Powinny być ukierunkowane na działania prozdrowotne, profilaktyczne, nie tylko w zakresie chorób zawodowych i wypadków przy pracy, ale także obejmujących rehabilitację i choroby przewlekłe, leczone w ramach podstawowej opieki zdrowotnej.
5. Pełne wdrożenie skoordynowanej podstawowej opieki zdrowotnej wymaga zastosowania odpowiedniego sprawnego systemu informatycznego. Bez tego nie da się zarządzać koordynacją POZ nad pacjentem i gromadzeniem danych rozproszonych w podmiotach należących do różnych prywatnych i publicznych właścicieli. Obecnie mamy do czynienia z niskim stopniem informatyzacji POZ. Pilotażowo należy przetestować dostępne narzędzia informatyczne.
6. Efektem pilotażu wybranej grupy podmiotów POZ ma być wypracowanie i przetestowanie nowych instrumentów działania POZ, a w konsekwencji ich wdrożenie w całym systemie podstawowej opieki zdrowotnej. Ważny jest reprezentatywny dobór podmiotów POZ uczestniczących w pilotażu i czasokres jego trwania.
7. Lekarzom POZ należy stworzyć warunki dostępu do nowoczesnych rozwiązań technologicznych. Zastosowanie technik telemedycznych, takich jak telekonsultacje czy telemedycyna, korzystnie wpłynie na realizację celów strategicznych POZ. Pomoże lekarzowi POZ i całemu Zespołowi POZ na bardziej skuteczne prowadzenie leczenia pacjentów oraz podejmowanych działań profilaktycznych i rehabilitacyjnych.
8. Poprawa finansowania POZ:
- nie może nastąpić kosztem innych świadczeń, przede wszystkim leczenia szpitalnego, ambulatoryjnej opieki specjalistycznej oraz rehabilitacji leczniczej,
- nie może wpływać negatywnie na wyniki finansowe podmiotów realizujących inne świadczenia niż objęte podstawową opieką zdrowotną. Zagrożenia takiego nie można wykluczyć.
9. Budżet powierzony, przeznaczony na dwa podstawowe zadania realizowane przez POZ: badania diagnostyczne i ambulatoryjną opiekę specjalistyczną – taki zapis to skuteczna forma kontroli właściwego wykorzystania budżetu powierzonego POZ. Słusznym rozwiązaniem jest propozycja rocznego programu pilotażowego. Niestety, w projekcie założeń zabrakło mapy drogowej i zasad jego wprowadzania. Nie sprecyzowano również poziomu finansowania kapitacyjnego oraz wpływu zapowiadanego wzrostu nakładów na POZ na budżet powierzony.
Źródło: BCC
