W 2016 roku liczba rezydentur wynosiła około 6000, zaś w rekordowym roku 2015 6500. Był to krok naprzód w porównaniu z poprzednimi latami, kiedy to lekarze mogli liczyć na niewiele ponad 3000 etatów.
Brak wykorzystania wszystkich miejsc rezydenckich nie może być uważany za przesłankę skłaniającą do obniżenia ich liczby. Żeby system działał, musi być zachowany pewien sensowny nadmiar. W przeciwnym wypadku znowu będziemy zmuszeni zwiększać liczbę rezydentur, dla tych lekarzy, którzy w poprzednich latach się nie dostali na rezydentury.
Na uwadze należy mieć to, że lekarze nie mogą zmieniać rezydentur, tak więc oferta szkoleniowa musi być dopasowana do ich preferencji. W obliczu tak znacznego niedoboru lekarzy, rezydentury nie mogą być traktowane jako mechanizm służący szybkiemu wyrównywaniu najbardziej drastycznych niedoborów w niektórych specjalnościach. Jeśli nie pozwolimy lekarzom na wybór swojej medycznej pasji to skarzemy ich na emigrację.
Rezydentury są pewną systemową protezą wynikającą ze skrajnego niedofinansowania ochrony zdrowia. W pewien sposób stanowią formę publicznego dotowania systemowo nierentownych szpitali. Bez rezydentów większość szpitali należałoby zamknąć.
Zwiększenie PKB do poziomu przynajmniej 6,8 procent, czyli dosypanie do systemu kilkudziesięciu miliardów złotych sprawiłoby, że szpitale mogłyby zatrudniać lekarzy na etatach i samodzielnie kształtować swoją politykę kadrową. Do tego czasu należy jednak troskliwie dbać o system rezydentur i stale utrzymywać ich wysoką liczbę.
Ciągle nie wiemy na ile rezydentur możemy liczyć, ze względu na sprzeczne informacje, jakie padały w sejmie. Czy prawdziwe są informacje dotyczące obniżenia o 3000 jak twierdzi poseł Arłukowicz? W takim wypadku mamy do czynienia ze skandalem i marnowaniem publicznych pieniędzy wydanych do tej pory na wykształcenie lekarzy. Stanowczo protestujemy przeciwko spadkowi liczby rezydentur, która jest przejawem krótkowzrocznej polityki. Oczekujemy utrzymania liczby rezydentur na poziomie 6000 rocznie i wzrostu wynagrodzeń.
