Jest projekt listy refundacyjnej. Dla pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca nie znalazł się żaden lek. Jaka to grupa pacjentów?
Wczoraj ukazał się projekt obwieszczenia ministra zdrowia ws. wykazu leków refundowanych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych. Projekt jest związany z wejściem w życie 1 listopada 2020 roku nowej listy refundacyjnej. Po raz kolejny na liście nie znalazły się nowe możliwości stosowania immunoterapii w skojarzeniu z chemioterapią zarówno dla chorych na raka niedrobnokomórkowego, jak i dla chorych na raka drobnokomórkowego płuca.
W przypadku chorych na raka niedrobnokomórkowego chemioimmunoterapia może być stosowana w pierwszej linii leczenia w chorobie zaawansowanej, czyli z odległymi przerzutami. Największą korzyść z tej metody leczenia mogą odnieść pacjenci, u których ekspresja PD-L1 występuje na 1- 49 procent komórek nowotworowych. U chorych, u których ekspresja PD-L1 jest wyższa niż 50 proc., może być stosowana immunoterapia w monoterapii. Jeśli chodzi o możliwości wykorzystania chemioimmunoterapii u tych pacjentów, to w schemacie leczenia znajduje się pembrolizumab w skojarzeniu ze związkami platyny i cytostatykiem trzeciej generacji. Dość duża grupa chorych może skorzystać z tej metody leczenia. W Polsce co roku choruje na raka płuca około 25 tys. osób. W tej grupie w większości są pacjenci, u których choroba jest miejscowo zaawansowana bądź zaawansowana z przerzutami odległymi. W Polsce każdego roku pojawia się około 7 tys. chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca i mają odległe przerzuty. Nikt nie prowadzi statystyk, na podstawie których można byłoby precyzyjnie określić tę grupę. Nie każdy, kto choruje na przerzutowego niedrobnokomórkowego raka płuca może być leczony chemioimmunoterapią. Jest szereg przeciwskazań do zastosowania tej metody leczenia. Chory musi pozostawać w bardzo dobrym lub dobrym stanie sprawności. W związku z tym możemy szacować, że tak naprawdę chemioimmunoterapię możemy zastosować rocznie u 2,5-3 tys. pacjentów w Polsce.
Mówimy o pierwszej linii leczenia z udziałem pembrolizumabu i chemioterapii opartej na związkach platyny i cytostatyku trzeciej generacji. Pierwsza linia leczenia, to leczenie systemowe i ogólnoustrojowe, w sytuacji gdy nie możemy zastosować leczenia chirurgicznego i chemioradioterapii u chorych z zaawansowaną chorobą, czyli z przerzutami odległymi. Z grupy chorych powinni zostać wykluczeni pacjenci, u których występują mutacje kierujące, czyli osoby, które mogą być leczone terapiami ukierunkowanymi molekularnie: anty-EGFR, anty-ALK czy anty-ROS1. Otrzymują oni inne spersonalizowane leczenie w pierwszej linii terapii.
Jak refundacja zmieniłby sytuację pacjentów?
Chorzy, którzy otrzymują skojarzenie chemioterapii i immunoterapii mają dłuższe przeżycie w stosunku do pacjentów, którzy są leczeni samą chemioterapią w pierwszej linii. Różnica w medianie przeżycia wynosi ponad rok. Oznacza to, że chorzy leczeni terapią skojarzoną żyją przeciętnie 22 miesięcy a chorzy, którzy otrzymują samą chemioterapię żyją tylko nieco ponad 10 miesięcy. Mówimy tu o medianie przeżycia całkowitego. Są pacjenci, którzy dzięki otrzymaniu chemioimmunoterapii żyją nawet po kilka lat. U tych osób możemy wówczas mówić o całkowitej remisji choroby nowotworowej. Pacjenci odnoszą wówczas dużą korzyść z leczenia. Odpowiedź na leczenie skojarzone występuje u 50 procent pacjentów. Natomiast tylko 20 proc. pacjentów leczonych chemioterapią odpowiada na to leczenie. Dodatek immunoterapii do chemioterapii nie powoduje znaczącego wzrostu działań niepożądanych. Jakość życia pacjenta podczas stosowania chemioimmunoterapii jest obniżona z uwagi na stosowanie cytostatyków. Natomiast jakość życia po zakończeniu chemioterapii i kontynuacji immunoterapii jest wyższa u osób stosujących metodę leczenia skojarzonego niż u osób, którzy zastosowali tylko chemioterapię.
