Patrycja Strupińska: Panie Profesorze, pod koniec sierpnia do konsultacji publicznych został przekazany projektu rozporządzenia wprowadzający zmiany w programie pilotażowym kompleksowej opieki nad świadczeniobiorcami z niewydolnością serca - KONS. Jak Pan Profesor odniesie się do planowanych zmian?
Prof. Piotr Jankowski: Niewydolność serca jest narastającym problemem dla polskiego społeczeństwa, jak również dla systemu ochrony zdrowia. Aktualnie ocenia się, że w Polsce jest od 800 tys. do 1 mln osób cierpiących na niewydolność serca. Należy podkreślić, że rokowanie w przypadku niewydolności serca jest gorsze niż średnio w większości nowotworów, a w przypadku zaawansowanej niewydolności serca gorsze nawet niż w najbardziej złośliwych nowotworach. Należy również podkreślić, że niewydolność serca jest stanem do którego prowadzi większość chorób kardiologicznych, t.j. nadciśnienie, choroba wieńcowa, wady serca czy zaburzenia rytmu serca. W ostateczności to właśnie te choroby prowadzą do wystąpienia niewydolności serca. Innymi słowy wystąpieniu niewydolności serca można zapobiegać zapobiegając chorobom układu krążenia lub lecząc je skutecznie, czyli w sposób nowoczesny. Natomiast gdy niewydolność serca wystąpi warto ją leczyć zgodnie z najnowszą wiedzą medyczną.
Do tej pory w Polsce nie było i wciąż nie ma dobrej organizacji opieki nad pacjentami z niewydolnością serca. W wielu krajach takie, dedykowane osobom z niewydolnością serca, systemy funkcjonują. W ostatnich latach sporo dyskutuje się w Polsce o opiece koordynowanej. Znakomitym przykładem udanego wdrożenia takiego systemu jest koordynowana opieka nad pacjentami po zawale serca. Około 96% pacjentów objętych tym nowatorskim systemem wyraża dobre lub bardzo dobre opinie o jakości opieki medycznej w ramach KOS-Zawał. Opinie te kontrastują z opiniami pacjentów o polskim systemie ochrony zdrowia. Dysponujemy również pierwszymi danymi, które wskazują, że pacjenci objęci opieką w ramach KOS-Zawał żyją dłużej.
Wydaje się, że kolejnym sukcesem mogłoby być objęcie analogicznym systemem pacjentów z niewydolnością serca. Projekt z ramienia Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego został zaproponowany organizatorom ochrony zdrowia ponad 2 lata temu. Bardzo cieszy nas fakt, że udało nam się przekonać Ministerstwo Zdrowia oraz Narodowy Fundusz Zdrowia do wdrożenia tego systemu. Odrobinę żałujemy, że jest to jedynie projekt pilotażowy. Jednocześnie rozumiemy Ministerstwo Zdrowia, ponieważ opieka nad pacjentami z niewydolnością serca jest nawet bardziej skomplikowana, niż nad pacjentami po zawale serca. Cieszy nas, że w zaproponowanej nowelizacji rozporządzenia ministra zdrowia zostało uwzględnionych wiele postulatów Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Mamy nadzieję, że KONS będzie szybko wdrożony i pacjenci z niewydolnością serca zostaną objęci nowoczesną, dobrze zorganizowaną opieką medyczną.
P.S.: Która ze zmian w KONS ma dla Państwa, jako specjalistów, a także dla pacjentów największą wartość?
P.J.: Nowelizacja wprowadza kilka ważnych zmian. Wśród nich kluczowe jest dobre zdefiniowanie roli asystenta opieki, czyli koordynatora, który ma opiekować się pacjentem i mu pomagać. Należy pamiętać, że pacjenci z niewydolnością serca to naprawdę ciężko chorzy, którzy nie zawsze dobrze orientują się w meandrach polskiego sytemu opieki zdrowotnej. Asystenci opieki mają być odpowiedzialni zarówno za dostarczenie wiedzy dotyczącej choroby, jak i ułatwianie dostępu do konsultacji kardiologicznych, do rehabilitacji, bądź do innych wymaganych procedur medycznych. W nowym rozporządzeniu rola asystenta jest znacznie lepiej zdefiniowana. Może nim zostać lekarz, pielęgniarka, albo absolwent kierunku zdrowie publiczne. Doświadczenia z realizacji kompleksowej opieki nad pacjentami po zawale serca wskazują, że rola osoby dedykowanej koordynacji jest kluczowa. W ośrodkach, gdzie takie osoby pracują funkcjonują system zazwyczaj działa bardzo dobrze.
