Choroba po raz pierwszy dała o sobie znać w 2011 roku, tuż po zakończeniu zdjęć do pierwszego sezonu „Gry o Tron”. 24-letnia wówczas aktorka podczas ćwiczeń na siłowni aktorka poczuła nagły, niezwykle silny i narastający ból głowy, do którego dołączyły się gwałtowne wymioty. Straciła przytomność i trafiła do szpitala. Diagnoza brzmiała dramatycznie – krwotok podpajęczynówkowy, poważne zagrożenie życia.
Życie uratował jej trzygodzinny zabieg embolizacji wewnątrznaczyniowej tętniaka, przeprowadzony w National Hospital for Neurology and Neurosurgery w Londynie. Choć wszystko poszło dobrze, jeszcze przez kilka dni po zabiegu aktorka cierpiała na afazję - miała problemy z mówieniem, a także trudności z przypomnieniem sobie swojego pełnego imienia i nazwiska.
Dwa lata później, po zakończeniu zdjęć do trzeciego sezonu kultowego już wtedy serialu, u aktorki wykryto drugiego tętniaka. Lekarze zalecili natychmiastowe przeprowadzenie zabiegu. Miał być krótszy i łatwiejszy niż poprzedni.
Niestety, coś poszło nie tak, po zabiegu doszło do powikłań krwotocznych. Konieczna była pilna operacja, tym razem przeprowadzona klasycznie – z otwarciem czaszki. Część usuniętej kości zastąpiono tytanową płytką.
Hospitalizacja w nowojorskiej klinice trwała ponad miesiąc i choć - ponownie - Clarke miała bardzo dużo szczęścia, jej kondycja psychiczna nie była najlepsza – powiły się lęki, napady paniki i przekonanie, że tym razem nie ujdzie z życiem. Bała się także, że choroby nie uda się utrzymać w tajemnicy, co może oznaczać koniec jej kariery aktorskiej.
Informacje o problemach zdrowotnych Clarke rzeczywiście przedostały się kilka tygodniu później do mediów, jednak aktorka była już wtedy w bardzo dobrej formie i wszystkiemu – skutecznie – zaprzeczała.
Na wyznanie światu prawdy zdecydowała się dopiero w ostatnich dniach. Aktorka rozpoczęła też działalność charytatywną - współzałożona przez nią brytyjsko-amerykańska fundacja SameYou będzie nieść pomoc osobom po udarach i po urazach mózgu.
Tętniak wewnątrzczaszkowy tworzy się jako uwypuklenie tętnicy, które powiększa się stopniowo i doprowadza do ścieńczenia i osłabienia ściany naczynia. Ciśnienie krwi powoduje pęknięcie osłabionej tętnicy, powodując krwotok wewnątrzczaszkowy.
Przyczyną powstania tętniaka jest najprawdopodobniej wrodzony defekt budowy tętnic mózgowych, polegająca na tym, że w rozwidleniu tętnicy mniej jest włókien mięśniowych i sprężystych. Miejsce takie jest słabsze, zatem pod wpływem ciśnienia krwi ulega stopniowemu uwypukleniu.
Podwyższone ciśnienie krwi (np. w trakcie wysiłku fizycznego) jest częstą przyczyną pęknięcia tętniaka i krwotoku podpajęczynówkowego. Do pęknięcia dochodzi także często podczas wydmuchiwania nosa, stosunku seksualnego czy silnego wzburzenia emocjonalnego.
Średnia częstość występowania tętniaka wewnątrzczaszkowego u ludzi szacowana jest na 5% populacji, pęknięciu ulega około 20–40% tętniaków. Zazwyczaj tętniak wewnątrzczaszkowy występuje jako twór pojedynczy, jednakże zdarzają się tętniaki mnogie.
Do chwili pęknięcia tętniak wewnątrzczaszkowego nie powoduje zwykle żadnych objawów.
Pierwszym przejawem pęknięcia jest nagły, bardzo silny ból głowy, któremu mogą towarzyszyć nudności i wymioty. W przypadkach o cięższym przebiegu występują: zaburzenia stanu świadomości głowy do całkowitej utraty przytomności, objawy neurologiczne – na przykład sztywność karku, niedowład kończyn i inne.
Krwotok powodujący wynaczynienie większej ilości krwi doprowadza do śmierci na skutek zaburzeń oddechowych i krążenia. Śmiertelność w ciągu 30 dni od krwawienia podpajęczynówkowego waha się pomiędzy 32% a 67%.
Po wykryciu tętniaka wewnątrzczaszkowego konieczne jest leczenie, polegające na wyłączeniu dopływu krwi do tętniaka. Stosuje się dwie zasadnicze metody: embolizację wewnątrznaczyniową lub zaklipsowanie (ta druga wymaga otwartego dostępu). Pacjentów w stanie ciężkim nie operuje się w trybie pilnym, ponieważ uniemożliwia to obrzęk mózgu.
Premiera ósmego, finałowego sezonu „Gry o Tron” już 15 kwietnia br.
Źródła: The New Yorker / GCM.pl
