Przez sześć minut Krzysztof Bukiel wykrzyczał całą prawdę o polskiej służbie zdrowia. Wykrzyczał ten, który ma prawo krzyczeć i rozliczać, bo od niemal samego upadku PRL-u walczy nie tylko o prawa lekarzy ale i pacjentów. W międzyczasie zdążyli urodzić się, dorosnąć i wykształcić ci, którzy teraz na ten marsz przyszli.
Bukiel wykrzyczał, że 25 lat czekamy na to, aby wreszcie zrobić w Polsce porządek z ochroną zdrowia. Wykrzyczał, że nie ma w niej sprawiedliwości, choć tak wielu ludzi w zeszłym roku zaufało partii, która sprawiedliwość ma w swojej nazwie. Krzyczał do wszystkich polityków wszystkich opcji, że to wstyd, że system jest tak źle dofinansowany od tak wielu lat. Bardzo mocno brzmiały te słowa, zwłaszcza, że na mównicy stał obecny minister zdrowia, a do zeszłego roku uczestnik wielu podbnych manifestacji. Decyzję o marszu ulicami Warszawy PZM podjęło po tym, jak pod koniec lipca Konstanty Radziwiłł ogłosił, że finansowanie służby zdrowia na poziomie 6% PKB osiągniemy w… 2025 roku.
To był najmocniejszy fragment przemówienia Bukiela: – 26 lipca pani premier i pan minister ostatecznie wbili nam nóż w plecy. Powiedzieli, nie będzie poprawy aż do roku 2025. Obietnica, że się poprawi za dziesięć lat, jest obietnicą nic nie wartą. Jak mamy w to uwierzyć? Równie dobrze moglibyście powiedzieć, że wyślecie Polaka na Marsa.
Mocne słowa, zważywszy na fakt, że Konstanty Radziwiłł, wieloletni lider samorządu lekarskiego przez wiele lat bardzo mocno dopominał się o dofinansowanie służby zdrowia.
Podczas minionych dwóch dekad konflikty w służbie zdrowia miewały różne podłoże; Konstanty Radziwiłł jednak zawsze zauważał i eksponował w swoich przemówieniach wspólny dla nich mianownik: niedostateczne finansowanie ochrony zdrowia. Konsekwentnie domagał się podniesienia składki na ubezpieczenie zdrowotne, konsekwentnie punktował zbyt niski procent publicznych środków przeznaczanych z budżetu na leczenie. Używał metafor o pojeździe, który nie rozpędzi się bez paliwa. I oto teraz kiedy został ministrem zdrowia, tak łatwo zrezygnował z walki o to, o co od tak dawna walczył.
Z powodu niedofinansowania służby zdrowia źle się dzieje nie tylko lekarzom ale i pacjentom. Potwierdzają to wszelkiego rodzaju rankingi i dane statystyczne. Jesteśmy na końcu europejskiego konsumenckiego indeksu zdrowia, mamy jeden z najniższych wskaźników zatrudnienia pielęgniarek i lekarzy na tysiąc mieszkańców. Kolejki do lekarzy nie maleją, szpitale nadal się zadłużają – wystarczy przytoczyć jakże już wyświechtany przykład pogrążonego w ponad 300-milionowym długu Centrum Zdrowia Dziecka.
6% PKB na ochronę zdrowia to nie poziom USA czy krajów Europy Zachodniej tylko minimum, które już osiągnęli nasi sąsiedzi z Grupy Wyszehradzkiej. W raportach OECD na temat finansowania medycyny też jesteśmy w ogonie. W tej sytuacji, przy tak wieloletnich zaniedbaniach poprzednich rządów, proponowanie perspektywy 10 lat na dojście do owych 6% jest faktycznie irytujące, a mocne słowa o wbiciu noża w plecy – zrozumiałe i usprawiedliwione.
24 września podczas manifestacji Konstanty Radziwiłł nie był w stanie obiecać swoim „zdradzonym kolegom” nic nowego ponad to, co obiecał już w lipcu. W czasie swojego bardzo słabego przemówienia rozpaczliwie sięgnął po argument, który dobrze sprzedawał się w zeszłym roku w trakcie kampanii wyborczej – o straconych minionych 8 latach rządów PO. Fakt, dla służby zdrowia były one stracone, na razie jednak nic nie wskazuje na to, że obecne rządy miałyby być od nich lepsze.
Źródło: „Służba Zdrowia”
