"Z uwagą przeczytałem artykuł Rafała Janiszewskiego. Leczeniem spastyczności zajmuje się od wielu lat i podzielam pogląd, płynący z tego artykułu, że w Polsce dostęp do tej formy (bardzo skutecznego!) leczenie jest ograniczony.
Powodów jest kilka. Jeden z nich to małe zainteresowanie ośrodków neurochirurgicznych słabo wycenioną procedurą, ale też nałożenie na nich obowiązku wymiany leku w pompie okresowo, co przysparza im niepotrzebnej pracy. Wzorem planu, o jaki walczymy w leczeniu choroby Parkinsona za pomocą głębokiej stymulacji mózgu, postuluję, aby:
1. kwalifikacja do leczenia pompą baklofenową odbywała się w oddziałach neurologicznych (także dziecięcych), które mają doświadczenie w tym zakresie
2. następnie chory przekazywany byłby na zabieg do oddziału neurochirurgii
3. po czym wracał do ośrodka neurologicznego, aby zaprogramować pompę, dobrać odpowiednią dawkę leku dopasowaną do potrzeb chorego (neurochirurdzy nie mają doświadczenia - ex definitione doświadczenia w diagnozowaniu i leczeniu spastyczności (podobnie jest z chorobą Parkinsona, dlatego jest to "gra zespołowa").
Właściwa kwalifikacja i potem ustawienie parametrów (wskazane są pompy PROGRAMOWALNE!) to właściwa droga udostępnienia tej metody chorym.
Ponadto, metoda powinna być dostępna WSZYSTKIM chorym ze spastycznością w znacznym stopniu nasilenia, którzy jej wymagają, niezależnie od etiologii.
Taka droga to racjonalizacja, która zapewni wszczepianie pompy odpowiednim osobom, dobranie dawek leku, tak, aby uzyskać pożądany efekt (czasami funkcjonalny! jak chód), może zachęci, zdejmując z neurochirurgów, przymus wizyt kontrolnych i rozwiązywania innych problemów chorego, który jest przecież "neurologiczny" (SM, mózgowe porażenie, stan po urazie kręgosłupa) i sprawi, że dostęp do leczenia będzie większy.
prof. Jarosław Sławek
prezes ZG Polskiego Towarzystwa Neurologicznego”
