Dzięki innowacyjnym terapiom medycyna idzie do przodu. To dobra wiadomość dla pacjentów, ale nie dla wszystkich. Mamy pacjentów z rakiem jelita grubego (liczna epidemiologicznie grupa w Polsce), którzy zaopiekowani są w pierwszej i drugiej linii leczenia, ale nie w trzeciej i czwartej. Dlaczego z punktu widzenia klinicysty, tak ważne jest, aby pacjent mógł być leczony sekwencyjnie?
Ostateczny wynik leczenia choroby przewlekłej to suma terapii podejmowanych od momentu wystąpienia choroby do końca życia chorego. Liczba możliwości leczenia, dostępność do leków i czas trwania kuracji przekłada się bezpośrednio na życie chorych. Akurat w przypadku chorych na raka jelita grubego w fazie zaawansowania choroby duża część z tych chorych może żyć bardzo długo i funkcjonować w sposób bardzo mało zakłócony, pod warunkiem, że stale będzie brać leki. Podobnie jak chorzy na cukrzycę czy nadciśnienie, którzy żyją pośród nas, bo mają dostęp do leków chroniących ich przed wystąpieniem powikłań, chorób zagrażających im zgonem. W onkologii jest bardzo podobne zjawisko. W wielu nowotworach życie chorych uzależnione jest od dostępu do kolejnych leków. Kiedy nowotwór rozwija oporność wobec pierwszego leku trzeba podać drugi, a potem trzeci i kolejny. Trzeba kojarzyć te leki i całe ścieżki leczenia chorego planować tak, żeby z tych wszystkich technologii chory mógł otrzymać korzyść.
Co czeka pacjentów, którzy nie dostają leczenia w trzeciej czy czwartej linii? W Polsce ona nie jest refundowana...
Nowotwór ulega progresji i chorzy ci giną.
To są często młodzi i aktywni ludzie, jak powiedział Pan Profesor.
Myślę, że wiek nie jest tu kryterium przy podejmowaniu decyzji terapeutycznej. Tak, pacjenci giną niezależnie od wieku.
Jak Pan Profesor zinterpretuje ciągłe odpowiedzi ministerstwa, decydentów odnośnie finansów, że to jest główne kryterium decyzji o podjęciu refundacji bądź nie? Dla lekarza klinicysty jest to niezwykle ograniczająca sytuacja.
Myślę, że jest sprzeczność wynikająca ze spojrzenia na problem. Na nowotwór (bo o nich tu mówimy, więc zawężam do nich) można patrzeć jak na zburzenia genetyczne, komórkowe, jak na cały chory organizm. Ale można też patrzeć jak na zjawisko demograficzne, społeczne, ekonomiczne i polityczne. I odpowiedzialność różnych osób dotyczy różnych sfer zagadnień. Naszych kolegów, którzy pracują w badaniach podstawowych, interesują poziom molekularny i komórkowy, lekarzy klinicystów interesują losy poszczególnych, fizycznych osób przychodzących do nich, pozostających pod ich opieką, zaś polityków powinno interesować zapewnienie środków umożliwiających leczenie wszystkim tym, którzy go potrzebują.
