Powołanie Funduszu Medycznego zapowiedział w marcu prezydent Andrzej Duda. Pod koniec czerwca złożył w Sejmie projekt ustawy. Fundusz Medyczny, początkowo zapowiadany jako narzędzie do finansowania drogich, innowacyjnych terapii, przede wszystkim dla dzieci oraz chorych onkologicznie, wyewoluował w stronę instytucji, która będzie również wspierać placówki ochrony zdrowia w procesie modernizacji oraz cały system – poprzez finansowanie inwestycji strategicznych.
Za przyjęciem ustawy głosowało 440 posłów, przeciw było 12, 2 się wstrzymało. Nie udało się osiągnąć „jednogłośności”, którą wcześniej zapowiadał przewodniczący Komisji Zdrowia Tomasz Latos, ale wynik głosowania i tak nie oddaje temperatury debaty, jaka toczyła się wokół projektu ustawy. Jednym z fundamentalnych zarzutów opozycji, formułowanych pod adresem prezydenckiej inicjatywy, była niepewność co do jej finansowania. Po pierwsze – posłowie chcieli dowieść, że wydatki na Fundusz Medyczny nie zwiększą ogólnej puli pieniędzy przeznaczanych na ochronę zdrowia (bo będą wliczane do limitu wydatków w ramach ustawy 6 proc. PKB na zdrowie), po drugie – ustawa mówi o maksymalnej kwocie wydatków (4 mld zł), nie dając żadnej gwarancji progu minimalnego. Koalicja Obywatelska chciała wprowadzenia poprawki i zapisania wprost, że limit wydatków na fundusz będzie wynosił co najmniej 2 mld zł w tym roku i 4 mld zł w kolejnych latach. – Bardzo łatwo rozdaje się pieniądze, jeśli się nie ponosi odpowiedzialności – mówił podczas prac w Komisji Zdrowia Bolesław Piecha (PiS). I najpierw komisja, a potem Sejm tę poprawkę odrzuciły.
Z funduszu mają być dofinansowywane przebudowa, modernizacja lub doposażenie strategicznych podmiotów ochrony zdrowia, szpitali, zwiększanie skuteczności programów profilaktycznych oraz finansowane innowacyjne terapie lekowe, a także świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych świadczeniobiorcom poza granicami kraju.
