Wczesna terapia
Dane pochodzące z czteroletniego obserwacyjnego, otwartego, jednoramiennego badania STRIVE potwierdzają rzeczywistą, długoterminową skuteczność natalizumab u pacjentów z wczesną nawracającą postacią SM, będących w okresie pierwszych trzech lat od rozpoznania, u których nie stwierdzono przeciwciał przeciwko wirusowi JC. W ciągu pierwszych dwóch do czterech lat leczenia (N=110/157) u 70,1% pacjentów w badaniu uzyskano brak klinicznych dowodów aktywności choroby (NEDA), definiowany jako brak nawrotów lub potwierdzonej progresji niesprawności w okresie 24 tygodni. Ponadto u 83,7% pacjentów osiągnięto wskaźnik NEDA w badaniu MRI, definiowany jako brak zmian ulegających wzmocnieniu po podaniu gadolinu w badaniu MRI lub brak nowych/nowo powiększających się zmian T2, a u ponad połowy (58%) pacjentów wykazano NEDA zarówno w obrazie klinicznym, jak i w MRI. Wyniki pokazują również, że stosowanie natalizumabu wiązało się ze znaczną poprawą sprawności fizycznej i poznawczej.
Częstotliwość dawkowania
Skuteczność dawkowania natalizumabu co sześć tygodni (Q6W) oceniana była na podstawie danych z Programu Obserwacyjnego TOP, trwającego badania pacjentów leczonych natalizumabem. W analizach porównano wyniki dotyczące nawrotów choroby u pacjentów, którzy przeszli na dawkowanie natalizumabu Q6W po co najmniej rocznym podawaniu dawki co cztery tygodnie (Q4W) (N=135) z tymi, którzy pozostali przy zatwierdzonej częstości dawkowania Q4W (N=135). Po dopasowaniu oceny skłonności zaobserwowano, na podstawie wyników, brak istotnej różnicy w rocznym wskaźniku nawrotu lub ryzyka nawrotu między dwiema grupami. Dane te uzupełniają wcześniej przedstawioną analizę bezpieczeństwa w oparciu o analizy z bazy danych TOUCH, wykazując, że podawanie natalizumabu w schemacie z wydłużonymi przerwami między dawkami (EID; średnio co około 6 tygodni) wiązało się, ze znacznie niższym ryzykiem wystąpienia rzadkiej, ale ciężkiej infekcji - postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (PML) w porównaniu z dawkowaniem w schemacie Q4W.
Pacjentki w ciąży
W związku z tym, że kobiety z SM są często diagnozowane i leczone w wieku rozrodczym, planowanie rodziny jest często ważnym czynnikiem branym pod uwagę przez lekarzy i pacjentów przy wyborze sposobu leczenia. Nowe dane z dwóch aktualnie prowadzonych badań obserwacyjnych po raz kolejny potwierdzają, że ekspozycja na leczenie zarówno interferonem beta-1a, jak i pegylowanym interferonem beta-1a, przed poczęciem i/lub w czasie ciąży nie powinna mieć negatywnego wpływu na ciążę lub rozwój niemowląt.
Naukowcy wykorzystywali dane ze skandynawskich (Finlandia i Szwecja) rejestrów w celu retrospektywnej analizy wyników rozwoju niemowląt urodzonych przez kobiety z SM leczone interferonem beta w porównaniu z kobietami z SM niepoddawanymi terapi lekami modyfikującymi przebieg choroby. Wyniki pokazują podobne efekty dla obydwu grup, bez dowodów na to, że ekspozycja na leczenie interferonem beta przed i/lub w czasie ciąży wpłynęła na masę ciała lub obwód głowy niemowląt w chwili urodzenia. Dane dotyczące ciąż, zebrane podczas trwającego obecnie pięcioletniego Programu Obserwacyjnego PLEGRIDY (POP), który ocenia długoterminowe bezpieczeństwo i skuteczność pegylowanego interefronu beta-1a u ponad 1200 pacjentek na całym świecie, były zgodne z wcześniejszymi wynikami, zarówno w ramach badania rejestrów skandynawskich, jak i europejskiego rejestru ciążowego European Interferon Beta Pregnancy Registry.
Źródło: inf. pras.
