Co dalej?

Powiedzmy, że negocjował. Uczestniczył w spotkaniach, podczas których pojawiał się temat ustawy o wynagrodzeniach mimimalnych: przedstawiciele pracodawców i eksperci wskazywali, jak dużym obciążeniem jest ona dla podmiotów leczniczych i systemu ochrony zdrowia, związki zawodowe odpowiadały, że nie ma mowy o żadnych zmianach, które uszczupliłyby stan posiadania pracowników. Stan posiadania, albo – jak napisały pielęgniarki w piśmie do Szafranowicza – prawa nabyte. Związek przypomniał bolesną kwestię sprzed dekady – zamrożenie płac w budżetówce stało się jedną z przyczyn porażki wyborczej PO w 2015 roku. Można dodać jeszcze, że wizerunkowo PO straciła też na protestach pielęgniarek z tegoż roku, podczas których o poparcie (skutecznie) zabiegał za to młody kandydat na urząd prezydenta, Andrzej Duda. To były czasy, teraz nie ma czasów…

Choć w zasadzie – są, w dodatku wyjątkowo trudne. Luka w finansach systemu ochrony zdrowia rośnie. Braku kilkudziesięciu miliardów złotych, czterdziestu, może nawet pięćdziesięciu, nie da się ukryć ani zatuszować kapiącymi z budżetu państwa dotacjami ratunkowymi. O ile oczywiście takie będą, bo i finanse publiczne przecież mają swoje problemy. Nie ma złudzeń, „coś” z ustawą o wynagrodzeniach minimalnych trzeba będzie zrobić. Tylko co? A może przede wszystkim – jak?

Ministerstwo Zdrowia zmarnowało – tu nie ma cienia wątpliwości – większość czasu (wyświechtane „czas to pieniądz” akurat tu wydaje się bardzo na miejscu) na zupełnie bezproduktywne rozmowy, których wynik był znany już na starcie, na pewno przy tym sposobie prowadzenia sprawy, jakiego byliśmy świadkami: związki zawodowe mówią twarde „nie” niekorzystnym dla pracowników zmianom. Czy naprawdę ktoś sądził, że mogą się podpisać pod rozwiązaniem, które sprawi, że zamiast corocznej, pokaźnej, podwyżki (10-12 proc.), pracownicy ochrony zdrowia będą mogli liczyć na waloryzację rzędu 4 proc. rocznie? Gdyby rzeczywiście to zakładano, byłby to przejaw nie tyle optymizmu, co raczej – naiwności. Ta zaś na pewno w przypadku decydentów nie jest atutem.

Teraz czasu już nie ma, coraz bardziej nie ma też pieniędzy. Minister Jolanta Sobierańska-Grenda jest pod ścianą i musi – pilnie – podjąć decyzję o resecie nie tylko rozmów, ale wręcz strategii w sprawie realizacji ustawy podwyżkowej, w sprawie wynagrodzeń i kadr ochrony zdrowia. Byłoby dobrze, gdyby jak najszybciej (od nominacji minie przecież w tym tygodniu miesiąc!) przedstawiła plan, być może nawet w wariantach: co dalej. Czekają na to przecież nie tylko media, ale wszyscy, którzy tworzą system ochrony zdrowia i ci, na rzecz których on pracuje.