Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego z uznaniem odnotowuje informacje o przygotowanej i wdrażanej reformie systemu ochrony zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży. Obecna sytuacja dzieci i młodzieży doświadczającej zaburzeń psychicznych jest bardzo trudna, a funkcjonujący system opieki nie gwarantuje skutecznej i holistycznej pomocy pacjentom i ich rodzinom.
PTP podkreśla, że psychiatria dziecięca jest dziedziną, w której w sposób szczególny widoczne stają się wyzwania związane z rozwojem cywilizacyjnym i jego wpływem na codzienne życie najmłodszej części populacji. Jest to również obszar medycyny dotknięty brakiem kadr specjalistów, co jest najsilniejszą barierą w dostępie dzieci i młodzieży doświadczającej problemów psychicznych do opieki.
W ocenie ZG PTP przygotowane założenia reformy systemu ochrony zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży przyczynią się do wprowadzenia trwałej zmiany i poprawy zdrowia populacji. Należy podkreślić, iż wprowadzana reforma ma na celu nie tylko doraźne rozwiązanie problemów dotykających oddziały psychiatryczne, ale zmianę filozofii procesu leczenia młodych osób doświadczających problemów i kryzysów psychicznych – położenie nacisku na działania profilaktyczne w rodzinie, wczesną diagnozę oraz współpracę ze środowiskiem codziennego życia pacjenta.
Szczególnie istotne wydaje się uzupełnienie obecnie funkcjonującego systemu ochrony zdrowia psychicznego o ośrodki referencyjne I stopnia - ośrodki środowiskowej opieki psychologicznej i psychoterapeutycznej dla dzieci i młodzieży. Dzięki realizacji pomocy blisko miejsca zamieszkania pacjentów, we współpracy ze środowiskiem lokalnym (zwłaszcza środowiskiem szkolnym), możliwe będzie otoczenie najmłodszych pacjentów satysfakcjonującą opieką.
ZG PTP wyraża przekonanie, że w celu pomyślnego wprowadzenia zaprojektowanych zmian konieczne jest wspólne działanie środowisk zajmujących się ochroną zdrowia psychicznego najmłodszych z różnych dziedzin – lekarzy psychiatrów i pielęgniarek pracujących na oddziałach psychiatrycznych, psychologów, psychoterapeutów, terapeutów środowiskowych dzieci i młodzieży, ale także nauczycieli, wychowawców, pracowników społecznych. Zmniejszenie poczucia bezradności rodziny w obliczu kryzysu psychicznego dziecka to zadanie w równym stopniu systemu edukacji jak i ochrony zdrowia.
Źródło: Polskie Towarzystwo Psychiatryczne
