PROGRAM:

Po drugiej wojnie światowej w Polsce rozwinął się system ochrony zdrowia oparty na rozwiązaniach radzieckich na wzór modelu N. Siemaszki (radzieckiego komisarza ludowego ds. zdrowia w latach 1918–1930) , który charakteryzował się dostępem do świadczeń zdrowotnych dla całej populacji finansowanych budżetowo oraz zatrudnianiem lekarzy na państwowych etatach. Planowanie było centralne, a środki wykorzystywane ochronę zdrowia pochodziły ze Skarbu Państwa, do którego wpływały pieniądze z podatków. Proces reformowania systemu opieki zdrowotnej został zapoczątkowany w 1989 r. fundamentalnymi zmianami ustroju politycznego i gospodarczego państwa.

WARTO PRZECZYTAĆ

Gwoli przypomnienia...

Pieniądze ze składek tylko na zdrowie

Podstawą nowego modelu finansowania opieki zdrowotnej było odejście od systemu budżetowego. Pieniądze ze składek zdrowotnych ubezpieczonych miały zostać wyodrębnione i mogły być przeznaczane tylko na usługi zdrowotne. Główne zasady reformy ochrony zdrowia obejmowały rozdzielenie funkcji płatnika i świadczeniodawcy oraz autonomię publicznych świadczeniodawców. Do życia powołano kasy chorych jako publiczne instytucje ubezpieczeniowe. Ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym wprowadzała do systemu 16 kas regionalnych, zgodnie z podziałem administracyjnym kraju i jedną kasę branżową. Środki finansowe pochodziły przede wszystkim ze składek ubezpieczeniowych odliczanych od podatku dochodowego od osób fizycznych. Składka zdrowotna w 1999 r. wynosiła 7,5 proc, a od 2007 r. do chwili obecnej - 9 proc.

Powstanie SPZOZ-ów

Oprócz zmian w finansowaniu, samorząd terytorialny przejął funkcje organu założycielskiego zakładów opieki zdrowotnej. Nastąpiło ich obligatoryjne przekształcenie z jednostek budżetowych w samodzielne. W rezultacie placówki ochrony zdrowia zostały przekształcone w samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej (SP ZOZ). Miały osobowość prawną i musiały prowadzić samodzielnie w sposób samofinansujący się działalność w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych. Świadczenia te kontraktowały Kasy Chorych, a potem Narodowy Fundusz Zdrowia.

WARTO PRZECZYTAĆ

Dwie dekady ubezpieczeń

NFZ o mało nie zlikwidowany

1 kwietna 2003 r. weszła w życie ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym w Narodowym Funduszu Zdrowia. Wprowadziła ujednolicone zasady finansowania świadczeń zdrowotnych oraz miała stworzyć równy do nich dostęp na terenie całego kraju. W rezultacie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 7 stycznia 2004 r. weszła w życie kolejna reforma systemu ochrony zdrowia wprowadzona ustawą o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Określiła ona warunki udzielania i zakres świadczeń oraz zasady i tryb ich finansowania. W 2015 r. likwidacja NFZ była zapisana w programie wyborczym PIS. NFZ miał zastąpić państwowy fundusz celowy. Część zadań miał przejąć minister zdrowia, natomiast kontraktowanie świadczeń - wojewódzkie urzędy zdrowia. NFZ jednak pozostał. Do chwili obecnej nie rozstrzygnięto jednak np. kwestii wprowadzenia dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych czy ewentualnego współpłacenia pacjentów.

Strona konferencji: www.20latpuz.pl