Rzecznik uznał, że jeden z mazowieckich podmiotów leczniczych wprowadzając wewnętrzne regulacje dotyczące udostępniania dokumentacji medycznej, wyłącznie na podstawie pisemnego wniosku, w terminie do 7 dni, naruszał prawo pacjentów.
Rzecznik Praw Pacjenta podkreśla, że przepisy prawa nie wskazują, w jakiej formie należy składać wnioski o udostępnienie dokumentacji medycznej. Wnioski takie mogą być składane zarówno w postaci ustnej jak i pisemnej. Poza tym udostępnienie dokumentacji medycznej powinno nastąpić „bez zbędnej zwłoki” czyli w najkrótszym możliwym czasie. Żaden podmiot leczniczy nie powinien ograniczać prawa do dokumentacji medycznej określając górną granicę czasu na udostępnienie dokumentacji.
Podmiot leczniczy odwołał się od decyzji Rzecznika do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. WSA w wyroku z dnia 24 maja 2017 r. (sygn. akt VII SA/Wa 585/17) nie podzielił argumentacji Rzecznika i stwierdził m.in., że zapis procedury wewnętrznej dotyczący wydawania dokumentacji nie jest sprzeczny z prawem.
Rzecznik Praw Pacjenta nie zgodził się z rozstrzygnięciem i skierował skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. NSA potwierdził stanowisko Rzecznika i uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, jednocześnie oddalając skargę podmiotu leczniczego na ww. decyzję (sygn. akt II OSK 2188/17).
Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że nie jest istotne, w jaki sposób funkcjonuje ustanowiona w danym podmiocie procedura wewnętrzna dotycząca udostępnienia dokumentacji medycznej. Sama okoliczność, iż wprowadzono postanowienia aktu wewnętrznego, ograniczające pacjentom dostęp do dokumentacji medycznej jest wystarczająca do uznania praktyk za naruszające zbiorowe prawa pacjentów.
Wyrok wydany przez Naczelny Sąd Administracyjny jest ostateczny.
