Jakie są największe zaniedbania w diabetologii w polskim systemie ochrony zdrowia?
Niewątpliwie leczenie cukrzycy typu drugiego. W typie pierwszym sytuacja jest zadowalająca – mamy dobry system refundacji osobistych pomp insulinowych, jesteśmy jednym z liderów tego rynku w Europie. Natomiast jeśli chodzi o cukrzycę typu drugiego to niestety wyraźnie zostaliśmy w tyle – nawet 10-15 lat za resztą Europy. Nie ma nowoczesnych leków doustnych, które nie powodowałyby powikłań w postaci hipoglikemii, przyrostu masy ciała. Nie ma też leków wstrzykiwanych, które chronią pacjenta przed ryzykiem zgonu – zawału, udaru. Tego wszystkiego niestety brakuje.
Jakie miałby Pan oczekiwania względem kolejnych list refundacyjnych?
Tu warto powiedzieć o trzech grupach. Po pierwsze są to flozyny, czyli leki powodujące utratę nadmiaru cukru z moczem. To leki o wyjątkowo wysokim profilu bezpieczeństwa sercowo-naczyniowego, bardzo proste jeśli chodzi metodę stosowania przez pacjenta i bardzo skuteczne. Druga grupa leków to leki działające w oparciu o oś inkretynową. Mowa tu zarówno o lekach podawanych doustnie jak i lekach iniekcyjnych. Trzecia grupa leków to najnowsze preparaty z grupy długodziałających analogów insuliny.
Skąd się wzięło tak duże zaniedbanie, szczególnie jeśli chodzi o analogi GLP1?
Trudno podać bezpośrednią przyczynę. Przede wszystkim są to preparaty bardzo drogie. Jeżeli dzisiaj chory chce indywidualnie kupować tego typu preparaty to miesięczny koszt terapii to ok. 500-600 zł. Zdajemy sobie sprawę, że dla budżetu państwa jest to olbrzymie obciążenie. Z drugiej jednak strony jest to inwestycja, która w przeciągu kilku, a na pewno kilkunastu lat by się zwróciła.
