Projekt ustawy o zmianie ustawy o zmianie niektórych ustaw w zakresie systemu ochrony zdrowia związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 ma na celu wprowadzenie kolejnych instrumentów w zakresie ochrony zdrowia, które pozwolą na skuteczną walkę z COVID-19. Projekt zakłada dokonanie zmian w 14 ustawach.
Niektóre zmiany:
Zmiany w ustawie z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej
Zmiany mają głównie charakter doprecyzowujący. Chodzi o to, by tymi decyzjami objąć także produkty biobójcze, w tym tak istotne środki dezynfekujące. Ponadto w art. 1 pkt 2 projektu ustawy proponuje się dodanie do zmienianej ustawy art. 31b, zgodnie z którym państwowy wojewódzki inspektor sanitarny będzie mógł wydawać państwowym powiatowym inspektorom sanitarnym, mającym siedzibę na obszarze jego działania, polecenia realizacji dodatkowych zadań lub podjęcia określonych czynności, w przypadku gdy właściwy do ich realizacji państwowy powiatowy inspektor sanitarny, ze względu na brak zasobów, nie będzie mógł ich wykonać. O wydaniu polecenia państwowy wojewódzki inspektor sanitarny będzie obowiązany zawiadomić Głównego Inspektora Sanitarnego i wojewodę.
Zmiany w ustawach o zawodach lekarza i lekarza dentysty, o diagnostyce laboratoryjnej, Prawo farmaceutyczne, o zawodzie fizjoterapeuty, o uzyskiwaniu tytułu specjalisty w dziedzinach mających zastosowanie w ochronie zdrowia.
Zmiany w ww. ustawach mają na celu wprowadzenie możliwości przesunięcia terminów:
1) rozpoczęcia postępowania kwalifikacyjnego na specjalizację w zawodach medycznych oraz terminów składania wniosków na te postępowania;
2) składania wniosków na państwowe egzaminy medyczne w zawodach medycznych;
3) przeprowadzenia państwowych egzaminów medycznych;
4) rozpoczęcia szkolenia specjalizacyjnego.
Niezależnie od powyższych kwestii w regulacjach dotyczących wykonywania zawodu lekarza przewiduje się dodatkowo:
1) możliwość skierowania lekarza stażysty, jak również lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne do wykonywania zadań przy zwalczaniu epidemii, przy czym wykonywane zadania mają być dostosowane do umiejętności lekarza zarówno w jednostkach szkolących, jak również poza nimi;
2) możliwość uznania okresu wykonywania ww. zadań odpowiednio do okresu odbywania stażu i szkolenia specjalizacyjnego;
3) zwolnienie lekarza z obowiązku odbycia jednego, ostatniego kursu w trakcie szkolenia specjalizacyjnego, jeżeli odbycie tego kursu jest niemożliwe w związku z wystąpieniem stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, a do jego odbycia koniecznym byłoby przedłużenie specjalizacji o okres przekraczający 3 miesiące.
Zmiany w ustawie z dnia 22 sierpnia 1997 o publicznej służbie krwi
Zakłada, iż w określonych sytuacjach kierownik jednostki organizacyjnej publicznej służby krwi może zdecydować, iż pewne czynności, związane z kwalifikacją dawców do pobrania krwi, będą mogły wykonywać pielęgniarki i położne, spełniające określone wymagania.
Ponadto Instytut Hematologii i Transfuzjologii przeprowadza, raz na dwa lata, kontrolę jednostek organizacyjnych publicznej służby krwi pod względem spełniania przez te jednostki wymagań niezbędnych do realizacji zadań określonych ustawą. W celu zapewnienia bezpieczeństwa zdrowotnego zarówno kontrolujących, jak i osób pracujących w jednostkach organizacyjnych publicznej służby krwi dyrektor Instytutu musi mieć możliwość przesunięcia terminu planowanych kontroli do czasu ustania przyczyn, które spowodowały konieczność przesunięcia tego terminu.
Prawo farmaceutyczne
W celu zabezpieczenia pacjentów, proponuje się zmiany korzystne dla nich i dla farmaceutów – zawarte w art. 5 pkt 7 i 8, które umożliwią wystawianie tzw. recepty farmaceutycznej zawsze w przypadku zagrożenia życia lub zdrowia pacjenta (a nie tylko nagłego – jak obecnie) oraz recepty pro auctore i pro familiae.
Zmiany w ustawiez dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym
Zmiana w ww. ustawie wynika z tego, że organizacja transportu sanitarnego wykracza poza zakres systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne. Ponadto transport sanitarny w związku z przeciwdziałaniem COVID-19 został uregulowany w art. 9 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. Jednocześnie w przypadku chorób zakaźnych przepisy dotyczące transportu sanitarnego zawarte są w art. 42 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.
Zmiany w ustawiez dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi
W ustawie z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych szereg zmian dotyczących uszczegółowienia przepisów w zakresie obowiązkowej hospitalizacji, izolacji, w tym izolacji w warunkach domowych i kwarantanny – art. 8 pkt 1, 2, 7–10 i 13 projektu ustawy. Wynikają one z dotychczasowych doświadczeń w walce z COVID-19. Choroba ta charakteryzuje się stosunkowo niską, a w starszych grupach wiekowych i u osób z chorobami przewlekłymi – umiarkowaną śmiertelnością, zarówno w porównaniu do innych szczególnie niebezpiecznych 2 gatunków koronawirusów (np. SARS, MERS) oraz wirusowych gorączek krwotocznych (Ebola, Marburg, Lassa), do których dotychczas stosowane były przepisy o obowiązkowej hospitalizacji, izolacji i kwarantannie (choroby szczególnie niebezpieczne i wysoce zakaźne). Natomiast ze względu na potencjał pandemiczny oraz tempo narastania i skalę zachorowań, COVID-19 należy zaliczyć do nowej kategorii – tzw. chorób zakaźnych wywołujących sytuacje kryzysowe, ponieważ zagrożenie dla zdrowia publicznego przez nie wywołane ma w mniejszym stopniu charakter indywidualnego ryzyka klinicznego związanego z chorobą, a w większym zaś stopniu wynika z możliwego przeciążenia systemu ochrony zdrowia liczbą zachorowań i związanych z tym utrudnień w dostępie do świadczeń zdrowotnych, w tym również wynikających z obciążenia i dezorganizacji funkcjonowania przychodni i szpitali przez pacjentów wykazujących zwykłe objawy o charakterze grypowym. W związku z czym wprowadzona została dodatkowa instytucja – izolacji w warunkach domowych, która może być zastosowana przez władze publiczne w przypadku osób o lekkim przebiegu choroby, który nie uzasadnia bezwzględnej hospitalizacji ze względów medycznych. Pewna pula miejsc szpitalnych musi bowiem pozostawać wolna – by być zarezerwowana na potrzeby osób, które rozwiną w przebiegu zachorowania na COVID-19 niewydolność oddechową i będą wymagały długotrwałego leczenia obejmującego podawanie skoncentrowanego tlenu, podłączenia do respiratora lub w skrajnych przypadkach aparatury ECMO. Dlatego też należy uwzględnić, przy trudnej w chwili obecnej ocenie faktycznej skali zastosowania tego rozwiązania podczas epidemii, że osoby w izolacji w warunkach domowych, najczęściej zapewne młode, nieobarczone chorobami dodatkowymi, w dobrym stanie klinicznym, podobnie jak chorzy na grypę, mogą być leczeni w domu, pozostając pod opieką członka rodziny wyposażonego w niezbędne środki ochrony osobistej. Osoby te będą objęte przez czas choroby nadzorem organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej i w razie potrzeby również innych służb odpowiedzialnych za zachowanie porządku publicznego i przestrzegania prawa. Również przepisy dotyczące kwarantanny zostały dostosowane do wytycznych ECDC w zakresie oceny ryzyka zwalczania zakażeń na obszar Europy i krajów Unii Europejskiej uwzględniają współczesną wiedzę epidemiologiczną, która wyróżnia 2 formy narażenia: narażenie epidemiologiczne, które ma charakter potencjalny (np. pobyt na obszarze epidemii) oraz narażenie kliniczne, które ma charakter faktyczny (tzw. styczność z osobą chorą lub innym źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego). Osoby narażone, w tym osoby ze styczności są to osoby, które w danym momencie nie wykazują jeszcze objawów chorobowych, ale ze względu na narażenie są podejrzane o zakażenia i z tego powodu podlegają kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu.
W celu skutecznego zwalczania COVID-19, ale także w przyszłości innych chorób zakaźnych, oraz reagowania na wywołane nimi sytuacje kryzysowe, w art. 8 pkt 3–6 oraz 11 i 12 projektu ustawy proponuje się zmiany dotyczące zgłaszania podejrzenia zakażeń i chorób zakaźnych oraz rejestru chorób zakaźnych (zmieniany art. 30 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, w którym uwzględniono również konieczność wymiany danych z rejestrami medycznymi, w tym rejestrami Narodowego Funduszu Zdrowia, co pozwoli odciążyć lekarzy od ponownego zgłaszania do rejestru chorób zakaźnych informacji, które już znajdują się w rejestrach, które są prowadzone przez tę instytucję). Ponadto w art. 29 ust. 1 ww. ustawy proponuje się wprowadzenie zmiany polegającej na uchyleniu ograniczenia polegającego na obowiązku zgłaszania jedynie pozytywnych wyników badań i wprowadzenie – w stosunku do wybranych patogenów – obowiązku zgłaszania również negatywnych wyników badań. Nowe przepisy znajdą zastosowanie do badań w kierunku wirusa SARS-CoV-2 jak również do chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych (m.in. Ebola i wirusowe gorączki krwotoczne, MERS). Projektowane rozwiązanie zostanie zrealizowane przez określenie w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw zdrowia okoliczności dokonywania zgłoszeń przez diagnostów laboratoryjnych oraz inne uprawnione osoby. Okolicznością taką będzie rodzaj uzyskanego wyniku. W przypadku ww. zakażeń i chorób zakaźnych będzie to zarówno wynik pozytywny jak i negatywny. W przypadku większości pozostałych zakażeń i chorób zakaźnych okolicznością zgłoszenia wyniku będzie wyłącznie uzyskanie, tak jak dotychczas, wyniku pozytywnego. Powiązaną z tą zmianą jest dodanie projektowanego art. 40a, który pozwoli przekazywać do Państwowej Inspekcji Sanitarnej informację o wynikach leczenia, w szczególności o wykluczeniu u ozdrowieńca nosicielstwa biologicznego czynnika chorobotwórczego.
W ramach zmiany ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych proponuje się szczególne uregulowania dotyczące strategicznych wykorzystywanych na rzecz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych – art. 8 pkt 15–19 projektu ustawy. Zmiany w tym zakresie pozwolą na elastyczniejszy sposób reagowania na zagrożenia w tym obszarze. Proponowane zmiany mają na celu udostępnienie ministrowi właściwemu do spraw zdrowia adekwatnych i efektywnych narzędzi powstrzymywania i ograniczenia epidemii koronawirusa SARS-CoV-2. W ramach tych zmian proponuje się także, że gdy zamówienie publiczne dotyczy inwestycji, o której mowa w art. 95d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, nie będzie stosować się także warunku uzyskania opinii o celowości inwestycji, o której mowa w ww. przepisie art. 95d ust. 1.
Dodatkowo, w szczególności zmiany w art. 46d i art. 46e ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych wynikają z doświadczeń w pracy sztabu kryzysowego. Obecnie, nie ulega wątpliwości, że ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (podobnie jak ustawa z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne) powinna dotyczyć także produktów biobójczych takich jak np.: środki dezynfekujące – zmiany w tym zakresie są zawarte w art. 8 pkt 17–18 projektu ustawy.
Rozwiązania zaproponowane w art. 8 pkt 14, 20 i 21 projektu ustawy mają zasadnicze znaczenie dla wykonywania zawodów medycznych w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii. Po pierwsze, możliwe będzie określenie przez ministra właściwego do spraw zdrowia uproszczonego sposobu prowadzenia dokumentacji medycznej. Po drugie, regulacje w zakresie art. 47 zmienianej ustawy mają na celu umożliwienie polecenia pracy przy zwalczaniu epidemii osobom, które wychowują dzieci do lat 18 (nadal nie będzie można polecać jej kobietom w ciąży i osobom wychowującym te dzieci samotnie – ale do lat 14, chyba że ci ostatni wyrażą na to zgodę). Art. 47a dodawany w zmienianej ustawie ma na celu umożliwienie kierownikom wszystkich podmiotów leczniczych udzielających świadczeń opieki zdrowotnej całodobowo wykorzystanie przy organizacji pracy zatrudnianych pracowników wykonujących zawody medyczne instytucji dyżuru medycznego oraz tzw. klauzuli opt-out, czyli dobrowolnej zgody pracownika na wykonywanie pracy w wymiarze przekraczającym przeciętnie 48 godzin na tydzień (na zasadach określonych w art. 95 i art. 96 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej). Ponadto regulacja ta pozwoli na stosowanie wobec ww. dyżurujących pracowników równoważnych okresów odpoczynku dobowego i tygodniowego na zasadach określonych w art. 97 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej. Umożliwi również ich odpłatne zobowiązanie do pozostawania w gotowości do pracy, a także umożliwi przyznanie pracownikom medycznym dodatków za pracę w porze nocnej i święta (na zasadach określonych w art. 98 i art. 99 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej). Proponowane rozwiązania pozwolą na optymalne wykorzystanie czasu pracy pracowników medycznych podmiotów leczniczych udzielających świadczeń opieki zdrowotnej całodobowo, stosowanie planowego wydłużania ich czasu pracy – z wykorzystaniem dyżuru medycznego, klauzuli opt-out i równoważnych okresów odpoczynku dobowego i tygodniowego – a także wynagradzać ich w związku ze zobowiązaniem ich do pozostawania w gotowości do pracy oraz pracy w nocy i w święta. Obecnie z zakresu regulacji zawartych w art. 95–99 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej wyłączeni byli pracownicy wykonujący zawody medyczne nieposiadający wyższego wykształcenia oraz podmioty lecznicze niewykonujące działalności leczniczej w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne. Z przepisów ww. art. 95–99 wyłączeni są więc np. pracownicy jednostek organizacyjnych Państwowej Inspekcji Sanitarnej, większości jednostek wchodzących w skład Państwowego Ratownictwa Medycznego oraz regionalnych centrów krwiodawstwa i krwiolecznictwa.
Zmiany w ustawie z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęgniarki i położnej
Z uwagi na zwiększone ryzyko objęcia kwarantanną pielęgniarek i położnych aktualnie udzielających świadczeń zdrowotnych oraz biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia odpowiedniej liczby pielęgniarek i położnych, których pomoc w obecnej sytuacji może przyczynić się do zapewnienia odpowiedniego bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli, niezbędne jest umożliwienie powrotu do czynnego wykonywania zawodu przez pielęgniarki lub położne, posiadające co najmniej 5-letnią przerwę w jego wykonywaniu w trybie uproszczonym, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego, stanu epidemii albo w razie niebezpieczeństwa szerzenia się zakażenia lub choroby zakaźnej.
Zmiany w ustawie z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych
Zmiana polegająca na dodaniu art. 4b i art. 4c do ww. ustawy ma umożliwić:
1) wykonywanie dodatkowej – ponadwymiarowej (w ramach dyżuru medycznego) – pracy w podmiotach leczniczych, ubezpieczonym będącym pracownikami wykonującymi zawód medyczny, w godzinach innych niż normalne godziny pracy tych pracowników oraz innych niż te, w których są one zwolnione od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem,
2) zatrudnienie osoby wykonującej zawód medyczny w podmiocie leczniczym w okresie objęcia jej obowiązkową kwarantanną w ramach pracy zdalnej
– bez ryzyka utraty dodatkowego zasiłku opiekuńczego proponuje się niestosowanie wobec tych osób art. 17 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa;
3) uzyskanie zasiłku chorobowego, którego miesięczny wymiar wynosi 100% podstawy wymiaru zasiłku obliczonej na podstawie przepisów ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa – w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ubezpieczonemu wykonującemu zawód medyczny zatrudnionemu w podmiocie leczniczym, w okresie podlegania obowiązkowej kwarantannie lub izolacji w warunkach domowych, o których mowa w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, wynikających z pozostawania w styczności z osobami chorymi z powodu COVID-19 w związku wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym oraz w czasie niezdolności do pracy z powodu COVID-19 powstałej w związku wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym.
Szereg zmian w art. 14 projektu ustawy (zmiany w art. 7 ust. 4–11 oraz dodanie art. 7a–7d) ułatwi lub usprawni udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w obecnym, trudnym okresie. Proponuje się zawieszenie obowiązków wynikających z przepisów art. 23, art. 23a i art. 23b ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Przepis art. 23 ww. ustawy nakłada na świadczeniodawców szereg obowiązków związanych ze sprawozdawaniem Narodowemu Funduszowi Zdrowia informacji o listach oczekujących na udzielenie świadczenia oraz informacji o pierwszym dostępnym terminie danego świadczenia i odpowiadający mu obowiązek Narodowego Funduszu Zdrowia publikowania analogicznych informacji na stronach oddziałów wojewódzkich. W obecnej sytuacji wielu świadczeniodawców odwołuje wizyty lub pacjent nie stawia się w terminie ich udzielenia. Poza tym w związku z przeciwdziałaniem COVID-19 na świadczeniodawców nakładane są zadania, które wpływają na organizację ich pracy. Sprawozdawane w tych okolicznościach dane są niemiarodajne i mogą wprowadzić świadczeniobiorców w błąd. Ta sama przyczyna leży u podstaw propozycji zawieszenia obowiązku wynikającego z art. 23b ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Pozostałe zmiany również mają ułatwić walkę z COVID-19. Szczególnie intencją nowych ust. 4–12 w art. 7 zmienianej ustawy jest umożliwienie (wyłącznie w okresie trwania zagrożenia COVID-19 oraz innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych) lekarzom obecnie nieaktywnym zawodowo udzielania tych świadczeń w trybie uproszczonym, bez konieczności wpisywania takiej działalności do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą. Przepisy mają na celu zapewnienie ciągłości w udzielaniu świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej, dlatego też za lekarza, który uzyskał potwierdzenie zakończenia szkolenia specjalizacyjnego, o którym mowa w art. 16r ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty lub lekarza, który ma uznany dorobek na podstawie art. 16 ust. 7 albo ust. 9 tej ustawy i wystąpił do dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych z wnioskiem o przystąpienie do Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego w wiosennej sesji egzaminacyjnej w 2020 r. przedłużonej zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 16 ust. 10, art. 16g ust. 1 oraz art. 16x ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty będzie się uznawać:
1) lekarza specjalistę w dziedzinie, której dotyczył wniosek o przystąpienie do Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego, jeżeli złożył z wynikiem pozytywnym część pisemną Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego w tej dziedzinie, albo
2) lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne w dziedzinie, której dotyczył wniosek o przystąpienie do Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego, jeżeli żadna z części Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego w tej dziedzinie nie odbyła się w wiosennej sesji egzaminacyjnej w 2020 r.
– nie dłużej jednak niż do dnia wskazanego jako najbliższy termin Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego w danej dziedzinie medycyny.
Ważną dla przeciwdziałania COVID-19 jest regulacja dotycząca aplikacji mobilnej – art. 7e zmienianej ustawy.
Z kolei w art. 14 pkt 5 (nowe brzmienie art. 8 zmienianej ustawy) w związku z sytuacją epidemiologiczną dotyczącą COVID-19 oraz procedurą wydawania decyzji administracyjnych o objęciu refundacją leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych niezbędny jest udział przedstawicieli firm farmaceutycznych, częstokroć z krajów również objętych epidemią. Sytuacja ta wymaga zatem zablokowania na okres trwania epidemii negocjacji z Komisją Ekonomiczną co z kolei uniemożliwia wydanie decyzji kończącej postępowanie. Z tych względów konieczne jest przesunięcie obowiązywania obwieszczenia i wydłużenia czasu obowiązywania decyzji administracyjnych. z COVID-19 także na instytuty badawcze uczestniczące w systemie ochronie zdrowia.
Proponowane w art. 14 pkt 6 projektu ustawy zmiany wynikają z dotychczasowych doświadczeń związanych ze stosowaniem ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. Mają np.: na celu zwolnienie z opłaty za wpis albo zmianę wpisu w wymienionych w zmienianych przepisach rejestrach w każdym przypadku, gdy wniosek wynika z szeroko pojętych działań podejmowanych w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, nie tylko tych, o których mowa w art. 10 ust. 1 lub 2, ale również także tych, o których mowa w art. 11 ust. 2 oraz art. 8a ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Regulacja nowego art. 10b (art. 14 pkt 7 projektu ustawy) ma na celu zapewnienie skuteczności działań administracji rządowej, w tym Prezesa Rady Ministrów, ministra właściwego do spraw zdrowia i wojewodów, związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19. Decyzje w tym zakresie powinny być wykonywane sprawnie i bez zbędnej zwłoki i właśnie temu ma służyć wprowadzenie rozwiązań zawartych w projektowanej regulacji. Obecna sytuacja jest nadzwyczajna więc należy liczyć się z podejmowaniem nadzwyczajnych decyzji, stąd kwestia działania często w stanie wyższej konieczności – co odzwierciedla regulacja art. 10c zmienianej ustawy.
Z kolei zmiany zawarte w art. 14 pkt 8 projektu ustawy są konieczne, gdyż:
1) biorąc pod uwagę szczególną sytuację w kraju oraz ze względu na długą procedurę w zakresie opiniowania inwestycji w zakresie celowości, o której mowa w art. 95d ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, jest konieczne wyłączenie ze stosowania przepisów w powyższym zakresie. Tym bardziej, że zadania, w tym inwestycyjne, wynikające z ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych są szczególnie ważne dla społeczeństwa;
Projekt: TU
Źródło: Sejm
Warto przeczytać
