Słowo "depresja" stało się w mowie potocznej synonimem smutku czy gorszego samopoczucia, a jego nadużywanie sprawia, że realne objawy u osób chorujących są bagatelizowane. Tymczasem depresja jest chorobą. Tak samo jak zapalenie oskrzeli czy gruźlica. I tak jak inne choroby można ją wyleczyć przy zastosowaniu odpowiedniej terapii. Jednak, by osoba chorująca na depresję sięgnęła po profesjonalną pomoc, musi poczuć, że zostanie zrozumiana. Co więc trzeba wiedzieć o depresji, aby umieć pomóc?
Każdy człowiek bywa czasem smutny, nie wskazuje to jednak na to, że choruje na depresję. Ważne jest nasilenie smutku i czas trwania – jeśli ktoś stale, to znaczy przez większą część dnia, minimum dwa tygodnie, odczuwa głęboki smutek, który nie podlega w zasadzie modyfikacjom przez zewnętrzne okoliczności, to prawdopodobnie możemy mieć już do czynienia z depresją. Ta choroba to grupa różnych zaburzeń o podobnych objawach, zarówno psychicznych, jak i fizycznych – obniżony nastrój to tylko jedna z nich.
Ponad 65% Polaków deklaruje, że zauważyło oznaki depresji u kogoś ze swojego otoczenia - najbliższej rodziny, przyjaciół i znajomych albo sąsiadów. Jednak częstość kontaktu z tą chorobą nie przekłada się na poczucie, że można o niej swobodnie rozmawiać. Aż 81% badanych twierdzi, że depresja jest chorobą wstydliwą, czymś co się raczej ukrywa przed innymi.
Ten wstyd jest często blokadą przed podjęciem leczenia, pójściem do psychiatry czy nawet zwróceniem się o pomoc do lekarza rodzinnego. Nieleczona depresja przysparza chorującemu wielu niepotrzebnych cierpień, objawy pogłębiają się, niosąc zagrożenie dla zdrowia, a nawet życia, jeśli towarzyszą im myśli samobójcze.
Wczesna diagnoza jest gwarancją skutecznej terapii, zaś jej rodzaj powinien być uzależniony od nasilenia choroby oraz historii konkretnej osoby. Przy depresji o łagodnym nasileniu często wystarczająca jest psychoterapia, bez konieczności sięgania po leczenie środkami farmakologicznymi – decyzję podejmuje lekarz. Gdy konieczna jest także terapia lekowa, lekarz dobiera odpowiedni środek i dawkę. Taka terapia, pod opieką specjalisty, jest bezpieczna – leki stosowane w depresji nie powodują uzależnienia.
Jedną z grup wysokiego ryzyka zachorowania na depresję jest młodzież. U młodych osób choroba może wynikać z trudności związanych z procesem kształtowania się tożsamości i kryzysem rozwoju osobowości. W tej grupie (osoby w wieku 13-17 lat) objawy depresyjne są diagnozowane aż u 19–32%. Jednocześnie depresja młodzieńcza jest najsłabiej rozpoznawalnym zaburzeniem, nie kojarzonym z tą grupą wiekową - tylko 54% Polaków deklaruje, że o niej słyszało (dla porównania – o depresji poporodowej słyszało 93% badanych). Ponadto, w przypadku młodzieży, choroba ma często niestereotypowy przebieg - objawy to m.in. zaburzenia koncentracji, rozdrażnienie, zmęczenie, złe samopoczucie fizyczne, niskie poczucie własnej wartości, izolowanie się i zachowania autodestrukcyjne. Symptomy te są przypisywane ogólnie trudom okresu dojrzewania i przez to bagatelizowane.
W celu pogłębienia wiedzy na temat depresji młodzieńczej oraz dostarczenia nauczycielom rzetelnych i konkretnych wskazówek do działania (bo to oni są często osobami mogącymi rozpoznać pierwsze objawy choroby) przygotowano materiały edukacyjne, opracowane przy współpracy z nauczycielami i psychiatrami w ramach kampanii Ministerstwa Zdrowia „Depresja. Rozumiesz – Pomagasz”. Materiały są dostępne do pobrania na stronie wyleczdepresje.pl.
Źródło: inf. pras.
