Zabronione jest również przyjmowanie narkotyków – palenia papierosów natomiast zakaz nie obejmuje, jednak Koran surowo to potępia. Uważa się, że pod wpływem używek łatwiej jest zgrzeszyć.
Na czarnej liście znajduje się również spożywanie krwi, mięsa zwierząt mięsożernych (np. psa), a także rzeczy dotkniętych/polizanych przez takowe zwierzę. Nie wolno uznawać za pokarm mięsa dzikich zwierząt posiadających kły, mięsa ptaków szponiastych, krewetek oraz wszelakiej nieczystej żywności dopóki nie zostanie ona obmyta wodą. Zakaz spożywania wieprzowiny obejmuje również posiłki z nią związane jak np. żelatyna czy chociażby chipsy bekonowe. Mięso odpowiednie do spożycia powinno pochodzić z rytualnego uboju i być oczyszczone z krwi.
Wspomniany w poprzednim artykule post, jest nie tylko elementem religijnej pokuty i wyrazu gotowości do ponoszenia ofiar, ale również uznaje się go za zdrowy z powodu właściwości odciążających i oczyszczających organizm ludzki oraz jako element sprzyjający zaciskaniu więzi we wspólnocie.
Muzułmanie, odmiennie jak w innych wierzeniach, nie posiadają dnia przeznaczonego tylko na odpoczynek. Każda praca jeśli nie jest zakazana, traktowana jest jako służba Bogu. Jeśli jednak szukalibyśmy odpowiednika dla katolickiej niedzieli czy żydowskiej soboty – u muzułmanów byłby to piątek: dzień modlitwy wspólnotowej. Nie jest on jednak dniem wolnym od pracy – po przerwie na modlitwę muzułmanin powraca do swych zajęć.
Wśród świąt muzułmańskich wyróżnić można najważniejsze:
Id Al Fitr (Ramadan Bajram) – trwające 3 dni święto jest zakończeniem Ramadanu. Ma miejsce pierwszego dnia 10 miesiąca kalendarza muzułmańskiego. Uroczysta modlitwa odprawiana jest z samego rana pierwszego dnia święta.
Id Al Adha (Kurban Bajram) – święto wypadające dziesiątego dnia 12 miesiąca kalendarza muzułmańskiego, na trzeci dzień pielgrzymki hadżdż. Czas jego trwania to 4 dni, a po zakończeniu świątecznej modlitwy składane są ofiary – kurbany.
Dzień Aszura – ma miejsce dziesiątego dnia 1 miesiąca kalendarza muzułmańskiego. To błogosławiony dzień upamiętniający ocalenie przez Boga dzieci Izraela od ich wroga (Egiptu). Post w tym dniu nie jest obowiązkowy jednak zwyczaj poszczenia (jak w ramadanie – od wschodu do zachodu słońca) w dzień święta (lub dzień przed, a także dzień po) jest wyrazem wdzięczności dla Boga, a także zbliżeniem się do Niego i może przynieść odpuszczenie grzechów.
Model rodziny muzułmańskiej opiera się na modelu patriarchalnym – mężczyzna jest głową rodziny, sprawuje władzę i to na jego głowie spoczywa obowiązek zapewnienia bytu wszystkim członkom rodziny. Rolą kobiety jest powicie i wychowanie potomstwa, a także prowadzenie domu. Choć często są wykształcone – rzadko podejmują pracę zawodową. Pomimo iż Koran nie nakazuje kobietom zasłaniania twarzy i głowy – zaleca się jednak, by ubierały się one skromnie. W zależności od regionu i odłamu islamu, kobiety są zobowiązane do zakrywania swojego ciała w różnym stopniu – od włosów po całe ciało łącznie z twarzą, co ma je chronić przed pożądliwymi spojrzeniami mężczyzn.
Islam wzywa do jedności małżeństwa, które przyjmuje formę kontraktu między narzeczonymi (dopuszczalny więc jest rozwód). Dopuszczalna jest również poligamia, jednak mężczyzna może mieć najwyżej 4 żony. Ponadto opiekę i troskę o rodziców w podeszłym wieku w islamie uważa się za punkt honoru. Najważniejszym obowiązkiem – poza oddawaniem czci Allahowi- oraz błogosławieństwem jest posiadanie potomstwa.
Mimo iż w Koranie nie jest wspomniany rytuał obrzezania – jest on stosowany u chłopców. Wiek obrzezania zależy od regionu i waha się od 7-14 dnia od urodzenia do nawet 15 roku życia. Dzień obrzezania jest hucznie obchodzony oraz istnieje zwyczaj obdarowywania chłopców prezentami z tej okazji. W niektórych rejonach świata (np. Sudan) zalecane jest również obrzezanie dziewczynek polegające na usunięciu łechtaczki, co ma ograniczyć popęd seksualny u kobiet. Zwyczaj ten jest jednak starszy niż islam i nie wynika z niego samego – ludy muzułmańskie które go praktykują czyniły to jeszcze przed przyjęciem tej religii.
Alicja Artych – pielęgniarka, trener VCC
Angelika Gaweł – mgr pielęgniarstwa
Źródła:
- http://mzr.pl/swieta/
- Majda A.: Pielęgniarstwo transkulturowe. Wyd. PZWL, Warszawa 2010
