50 lat Szpitala na Banacha

Słyszę ciszę, a chyba warto o tym wspomnieć. Pięćdziesiąt lat temu, 14 lipca 1975 roku, rozpoczął działalność jeden z największych (jeśli nie największy) szpital w Warszawie i w Polsce: szpital przy ulicy Banacha. W ciągu tych lat miał ze szpitalem kontakt niemal każdy Warszawiak, a także bardzo wielu chorych z całego Mazowsza i całej Polski.

Bardzo wielu ludziom uratowano tu życie i niestety wielu ludzi dopełniło tu też swoich dni. Szpital się stopniowo zmieniał w trakcie tych lat, ale wtedy, kiedy do niego trafiłem (ponad ćwierć wieku temu) osiągnął już swój stan materialny zbliżony do obecnego (z budynkami od A do F), chociaż nadal powstawały nowe kliniki wykorzystując jednak wcześniej wybudowaną przestrzeń.

Szpital był i jest w awangardzie wdrażania i rozwoju nowych metod leczniczych w Polsce i przeszczepia się tu prawie wszystko: wątroby, nerki, trzustki, szpik i serca. I robią to już kolejne pokolenia specjalistów ze wszystkich zawodów medycznych.

Od kilku lat jest on już dopełniony o znajdujący się obok szpital dziecięcy a od paru lat funkcjonuje w ramach Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego, które obejmuje jeszcze macierzysty niejako Szpital Dzieciątka Jezus. O ile wiele klinik na Banacha wywodzi swój rodowód właśnie z tego szpitala, to część nie została do niego przeniesiona i nadal go uzupełnia o takie specjalności, jak chirurgia urazowa, okulistyka, czy urologia, a także zwiększa potencjał transplantologiczny i kardiologiczny całego Centrum. Ostatnio na Banacha wywędrowała jeszcze z niego stomatologia, co zwiększyło i jej możliwości działania.

Najlepsze życzenia dla wszystkich „Banachowców”: dalszej wspaniałej służby chorym i godnych następców.