Jak Pani ocenia pomysł wprowadzenia sieci szpitali?
To niedobry pomysł dla polskiego systemu zdrowia, a nade wszystko – dla polskich pacjentów. Osobiście najbardziej ubolewam nad tym, że do sieci nie wchodzą procedury najbardziej efektywne i najbezpieczniejsze dla pacjentów, czyli chirurgia jednego dnia i zabiegi planowe. One jednak zmniejszały kolejkę, dzięki czemu pacjenci mogli szybciej uzyskać pomoc. Poza tym, takich reform nie robi się z dnia na dzień. Zawrotne tempo wprowadzania zmian w połączeniu z brakiem rzetelnej analizy ich skutków naprawdę nie wróży nic dobrego. Sama ustawa też powstawała w pośpiechu. Moim zdaniem będziemy mieli duży problem, kiedy sieć zacznie obowiązywać w kształcie forsowanym przez ministra zdrowia. I głównie będzie to niestety problem pacjentów, bo około 200 szpitali, które dziś wykonują procedury w ramach kontraktu z NFZ, nie wejdzie do sieci. To nie będzie dobre dla pacjenta, bo chorzy, którzy są w kolejkach do szpitali jednodniowych będą musieli być przerzuceni do innych dużych placówek. Nie mam nic przeciwko sieci szpitali jako takiej, ale trzeba to przygotować w sposób rozsądny, z zachowaniem konkurencyjności na rynku, a tym samym z poszanowaniem prawa pacjenta do wyboru placówki, w której chce się leczyć. Teraz wszystko wskazuje na to, że preferowane będą szpitale publiczne. Więc wracamy do lat dziewięćdziesiątych.
Mówi Pani, że najbardziej stracą pacjenci. Może bardziej martwi się jednak Pani o los prywatnych jednostek, które w sieci się nie znajdą?
Wszyscy stracą: i pacjenci, i świadczeniodawcy, nie tylko zresztą prywatni. Proszę zwrócić uwagę, że pomysł Ministerstwa jest dziś krytykowany nie tylko przez sektor prywatny, ale także przez Naczelną Radę Lekarską, placówki publiczne i samych pacjentów. Uważam, że to bardzo mocno dotknie wszystkich Polaków.
Co z konsultacjami społecznymi? Czy ktoś z Państwem rozmawia na ten temat, słucha Waszego głosu, uwag?
Nie. To jest monolog. Dialogu nie ma.
