Pani Profesor, jak systemy ciągłego monitorowania glikemii zmieniły życie pacjentów szczególnie tych, którzy muszą przyjmować insuliny?
Po pierwsze pacjenci mają cały czas informację dotyczącą tego, jaka jest ich glikemia, czyli ile wynosi ich cukier, a wcześniej, żeby mieć taką wiedzę musieli dokonywać nakłucia opuszki palca i pomiaru. W związku z tym, jak każdy z nas sobie wyobraża, robili to znacznie rzadziej niż my lekarze byśmy chcieli i znacznie rzadziej niż to jest potrzebne, żeby uzyskać dobre wyrównanie. Teraz nie muszą. To jest bezbolesna, bezkrwawa metoda i ciągła, czyli pacjenci mają wynik cały czas: na każde swoje działanie, na każdą dawkę insuliny, na każdy posiłek, na każdą aktywność fizyczną, widzą swoją indywidualną reakcję, którą mogą obserwować w aplikacji sensora.
Po drugie, uzyskaliśmy w medycynie znacznie lepsze wyniki wyrównania cukrzyc. Więc to jest wyrównanie, które też się przekłada na jakość. Im lepsze wyrównanie, im lepszy czas w zakresie docelowym (to jest ważny parametr na sensorze), czyli czas jaki pacjent spędza w skali doby w takich wynikach cukrów jak zdrowa osoba, to glukometr nigdy nie dawał takich parametrów. Ten czas w zakresie docelowym przekłada się na zmniejszone ryzyko powikłań, czyli de facto znowu jakość i jakość opieki, ale też jakość dla pacjenta. Trzecią rzeczą bardzo ważną jest to, że sensor posiada alarmy spadku cukru i alarmy wysokiego cukru i to jest bardzo ważna informacja dla pacjenta.
Te alarmy mogą być w aplikacjach, mogą być już w zegarkach, więc dyskretnie wibracyjnie mogą dać znać pacjentowi, że coś się dzieje z cukrem i że trzeba interweniować, więc mamy też mniej zdarzeń nagłych, bardzo niepokojących, czasami bardzo groźnych.
Wydaje mi się, to o czym Pani mówi, że to też wpłynęło na życie społeczne, zawodowe pacjentów…
Oczywiście, bo im lepiej wyrównany pacjent, im mniej zmęczony, udręczony chorobą, tym bardziej chętny do wszelkiego rodzaju aktywności społecznych, sportowych i zawodowych.
Taki zabezpieczony pacjent na pewno będzie chętniej podejmował wiele inicjatyw w każdym zakresie. Te nowe technologie, nie tylko sensory, ale pompy zachęcają pacjentki z cukrzycą typu 1 do tego, żeby starać się o ciążę, żeby rodzić zdrowe dzieci. Zachęcają do sportu! Mamy wielu sportowców - również zawodowych z cukrzycą, ale też i sportu amatorskiego.
Te osoby funkcjonują między nami zawodowo w pełni prawidłowo, z dyskretnym wspomaganiem.
Jakie są obecne wskazania do refundacji tych systemów?
W tej chwili mamy refundację dla pacjentów, którzy mają insulinę, trzy iniekcje insuliny w cukrzycy typu drugiego. Mamy dla pacjentów z cukrzycą typu pierwszego i tak zwaną cukrzycą typu trzeciego oraz dla kobiet w ciąży, które mają cukrzycę ciążową, niezależnie od formy leczenia, czyli również pacjentki w ciąży, które są leczone jedynie dietą mogą korzystać z takich sensorów.
Czy są jeszcze grupy, które odniosłyby szczególne korzyści ze stosowania takich systemów?
My diabetolodzy apelujemy o to, żeby rozważyć taką refundację u każdego pacjenta, który ma przynajmniej jedną iniekcję insuliny, ponieważ diabetologicznie wiemy, że każda nawet jedna iniekcja stwarza ryzyko niedocukrzenia, czyli groźnego powikłania i dla takich pacjentów byłoby to wskazanie.
Natomiast światowe badania pokazują, że pacjenci, którzy mają cukrzycę typu drugiego, którzy przyjmują tabletki, a być może za chwilę okaże się, że również pacjenci z chorobą otyłościową, odnoszą korzyści ze stosowania sensorów. Chodzi o kilka sztuk w roku. Mówimy o dwóch do czterech tak robią to inne kraje, w celach edukacyjnych po to, żeby pacjent poznał tę chorobę w okresie zmiany form leczenia, różnych zmian u pacjenta, żeby mógł skorzystać z takiego monitorowania.I przychodząc na wizytę kontrolną, bo te wyniki nie giną, to jest bardzo ważna rzecz, że te wyniki nawet jeśli sensor zostaje zdjęty i pacjent zgłasza się po dłuższym okresie do lekarza, to te wyniki można odtworzyć, przeanalizować i również można przeanalizować to czy leczenie zastosowane jest wystarczające.
