Wychodząc na zapotrzebowanie ochrony zdrowia zespół ekspertów Konferencji Episkopatu Polski ds. Bioetycznych przygotował dokument: O terapii daremnej (uporczywej) chorych poddawanych intensywnej terapii.
Terapia daremna, zwana też terapią uporczywą to postępowanie, które nie jest w stanie przynieść poprawy zdrowia, ani podtrzymywać procesów życiowych przy pomocy środków zwyczajnych, w tym minimalnych. Zazwyczaj jedynym skutkiem jest przedłużanie lub potęgowanie cierpienia chorego. Jednak decyzja o odstąpieniu od terapii daremnej musi być podjęta przez osoby kompetentne, a także przez samego pacjenta, jeżeli jest on zdolny do świadomego wyrażenia swojej woli.
Eksperci podkreślają, że zaprzestanie terapii daremnej nie może być utożsamiane z eutanazją.
- Rezygnacja z uporczywej terapii nie może też oznaczać opuszczenia pacjenta w zakresie podstawowych form opieki (…) co stałoby się bezpośrednią przyczyną jego śmierci, a więc byłoby eutanazją pasywną. Jeżeli lekarz uczynił to, co tu i teraz możliwe wobec nieodwracalnie postępującego zanikania procesów życiowych pacjenta, to ani on sam, ani otoczenie nie może uznać za niemoralną decyzji o zaprzestaniu dalszej terapii, czyli o rezygnacji ze stosowania środków nieproporcjonalnych do sytuacji; z pewnością byłaby to terapia daremna, której przerwanie nie może być zakwalifikowane jako eutanazja” – czytamy w dokumencie Zespołu Ekspertów ds. Bioetycznych Konferencji Episkopatu Polski, kierowanym przez bp. dr. hab. Józefa Wróbla, prof. KUL.
- Ten niezwykle ważny dokument wychodzi naprzeciw potrzebom służby zdrowia, a z drugiej strony wiernych, którzy stają wobec problemu, jak długo należy ratować życie ludzkie, jak postępować w takich trudny sytuacjach” – mówi bp Wróbel i podkreśla jednocześnie, że w żadnym przypadku zaprzestanie terapii daremnej nie może być zestawiane z eutanazją, czyli celowym przerwaniem życia chorego lub pozbawieniem go leczenia przy pomocy środków zwyczajnych-proporcjonalnych w celu przyspieszenia śmierci.
Dokument: TU
Źródło: Episkopat
