19 czerwca odbędzie się Szczyt Zdrowie. To kolejna okazja, by porozmawiać o pożądanych zmianach w służbie zdrowia. Od czego Pana zdaniem należałoby zacząć reformę systemu służby zdrowia w Polsce?
Punktem wyjścia powinno być zwiększenie finansowania. Nie da się przeprowadzić żadnej poważnej reformy bez odpowiednich nakładów finansowych. W związku z tym, jeśli nie zaczniemy od ruchu finansowego to reszta będzie tylko ruchami pozornymi, bez prawdziwej woli zmian na lepsze.
Poza tym system musi odpowiednio docenić pracowników służby zdrowia. Bo co z tego, że będziemy mieli piękne szpitale, najnowocześniejszy sprzęt medyczny, jeśli nie będzie osób do obsługi tego sprzętu i pracowników w tych szpitalach.
Właśnie te dwa punkty są obecnie traktowane po macoszemu. Spór dotyczący płac minimalnych wskazuje na to, że nikomu z rządzących nie zależy na tym by poważnie pochylić się nad kwestą wynagrodzeń.
Nie zaczyna się budowy domu, jeśli nie ma się przewidzianych właściwych środków na jego dokończenie. Dzisiaj zmiana sposobu funkcjonowania choćby sektora szpitalnego, tzw. sieć szpitali, jest zwykłym mieszaniem herbaty bez dosypywania cukru. W wyniku tego typu reform, żadnych zmian na lepsze, czy to dla pacjentów, czy dla pracowników służby zdrowia, nie będzie.
Jak powinien wyglądać i czego brakuje dziś w Polsce w komunikacji wewnątrzsystemowej, czyli na linii pacjent-lekarz-system?
Tutaj ewidentnie kłania się brak spójnego systemu informacji elektronicznej. Próby wprowadzenia systemów informatycznych w poszczególnych jednostkach są oderwane od siebie. Brakuje wciąż po tylu latach jednego systemu, co powoduje, że wgląd w przebieg choroby jest bardzo trudny a w niektórych przypadkach wręcz niemożliwy. Dlatego to też jest element, który należy pilnie poprawić i to systemowo a nie doraźnie.
