Fot. Katarzyna Rainka[/caption]W ciągu tygodnia mamy poznać projekt ustawy o zdrowiu publicznym. Będzie to pierwsza prezentacja efektów pracy Beaty Małeckiej Libery - pełnomocniczki rządu ds. zdrowia publicznego, powołanej na tą funkcję w grudniu 2014 r. Czy opracowywana ustawa będzie w końcu początkiem realnego funkcjonowania zdrowia publicznego w Polsce?
Integracja polityki zdrowotnej
Co prawda opracowanie pierwszych założeń do nowego aktu prawnego realizowane było jeszcze w trakcie kadencji Ewy Kopacz jako ministra zdrowia, do dziś nie ujrzała światła dziennego. Brak ustawy to brak możliwości wprowadzenia fundamentalnej zasady koordynacji ochrony zdrowia pomiędzy różnymi dziedzinami zdrowotnymi. Ustawa miałaby integrować działania na rzecz zdrowia, które realizowane są teraz przez wiele podmiotów, często bez żadnego porządku. Obecnie, część zadań należy do instytucji państwowych takich jak Narodowy Fundusz Zdrowia, Stacje Sanitarno-Epidemiologiczne, czy samo Ministerstwo Zdrowia, inne zaś leżą m.in. w kompetencji samorządów terytorialnych. Nowa ustawa określana mianem konstytucji zdrowia, byłaby podstawowym narzędziem porządkującym obecną współpracę pomiędzy wszystkimi instytucjami.
Czy powstanie Narodowe Centrum Zdrowia Publicznego?
Najważniejszym w tym wszystkim jest ustalenie, kto będzie odpowiadał za organizację zdrowia publicznego w Polsce, a co za tym idzie jakie będą priorytety w tym zakresie. Obecnie nie istnieją ramy prawne, które pozwoliłyby na finansowanie działań zdrowia publicznego. Bez zagwarantowania środków nie ma mowy o postępie w zakresie promocji zdrowia, profilaktyki czy wciąż kulejącej w Polsce edukacji zdrowotnej. Projektowany akt ma opierać się na zasadzie mapowania naszych potrzeb zdrowotnych, z uwzględnieniem podziału na województwa. Mapowanie potrzeb zdrowotnych ma być odpowiedzią na to, czego dokładnie brakuje w zakresie zdrowia w Polsce. Ma to zniwelować m.in. różnice w stanie zdrowia Polaków w różnych regionach kraju.
Ostatnia szansa
Zgodnie z zapowiedzią pełnomocnik w ustawie mają być określone wskaźniki epidemiologiczne, priorytety zdrowotne, grupy ryzyka jak i zakres kompetencji dla poszczególnych jednostek systemu ochrony zdrowia w Polsce. W ustawie powinny znaleźć się również zasady kontroli tych mechanizmów, które pozwolą na weryfikację, czy podjęte działania rzeczywiście wpływają na poprawię stanu zdrowia populacji. Dzięki temu możliwym będzie dostosowanie działań zdrowia publicznego do rzeczywistej potrzeby, a co za tym idzie opracowanie narodowego programu zdrowia dla wszystkich Polaków.
Ustawa o zdrowiu publicznym jest tym bardziej ważna w odniesieniu do aktualnej sytuacji demograficznej Polski i wciąż starzejącego się społeczeństwa. Polska jest krajem, który posiada jeden z najwyższych wskaźników braku aktywizacji osób starszych.
Zgodnie z wywiadem udzielonym przez Beatę Małecką – Liberę do końca kwietnia rząd zajmie się nowym projektem ustawy o zdrowiu publicznym.
-Zrobię wszystko, żeby w formie projektu wpłynęła pod obrady Rady Ministrów. Wierzę głęboko w to, że przed wakacjami zaczniemy procedować w Sejmie - powiedziała Libera-Małecka.
W innym przypadku uchwalenie ustawy nie będzie możliwe jeszcze w tej kadencji Sejmu.
Grzegorz Stachacz jest ekspertem Fundacji im. Lesława A. Pagi
